เมืองเลย...เมืองหนาวของเมืองร้อนอย่างประเทศไทย คนเมืองเลยจึงมีความคิดในการนำทุนทางทรัพยากรมาคลุกเคล้าใส่ทุนทางปัญญาลงไป แล้วผลิตออกมาเป็นเครื่องนุ่งห่มเพื่อป้องกันความหนาว แม้ในปัจจุบันจะมีเครื่องกันหนาวนานาชนิดจากโรงงานวางขายอยู่ตามตลาดนัดเต็มไปหมด แต่หากเข้าไปในบ้านเรือนของคนเชียงคาน ก็มักจะมีตู้ (โชว์) ผ้าห่มประจำบ้านเสมอ และฝ้ายก็คือพืชเส้นใยที่คนเมืองเลยปลูกกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษ ผ้าห่มนวมฝ้าย...จึงกลายของดีอย่างหนึ่งที่ใครไป ใครมา อำเภอเชียงคานจะต้องซื้อ บ้างก็ซื้อใช้เอง บ้างก็ซื้อเป็นของฝากญาติมิตรเพื่อนฝูง "ผ้าห่มนวมฝ้าย" หรือ "ผ้าห่มฝ้าย"นั้น ทำกันมาแต่โบร่ำโบราณ เรียกว่าทำสืบทอดกันมาหลายชั่วอายุคน ในสมัยก่อนเชียงคานมีการทำผ้าห่มนวมฝ้าย กันแทบทุกหลังคาเรือน คือพอถึงช่วงฤดูการทำนา (ประมาณเดือนเดือนมิถุนายน-กรกฎาคม) ก็จะปลูกฝ้าย ตามเนินบ้าน หรือตามขอบที่ดินที่ว่างๆ ที่เป็นดินสูงๆหน่อย เพราะฝ้ายไม่ถูกกับน้ำ พอปลูกได้ ๕ เดือน (ประมาณเดือน พฤศจิกายน- ธันวาคม) เก็บเกี่ยวข้าวเสร็จแล้ว ก็เก็บฝ้ายพอดี จากนั้นก็เอาเครื่องมาดีดเม็ดออก แล้วก็นำไปทำผ้าห่มนวมฝ้าย โดยทุกๆขั้นตอนจะทอด้วยมือล้วน และทำจากฝ้ายจริงๆ ไม่ผสมอะไรเลยทั้งสิ้น